De oudste vermelding van een hoeve vinden we terug op de Ferraris kaart uit 1777. De hoeve was toen voor de helft omringd door het Sint Sixtusbos, dat zich uitstrekte van Proven tot Woesten. Ze had een uitweg naar de Sint-Sixtusstraat, de oude directe weg door het bos van Poperinge naar Westvleteren. Men noemde dat deel van Poperinge toen de Hamhoek, en de gemeentegrens werd gevormd door de Dollebeek. Pas op het einde van de vorige eeuw kreeg ze als huisnummer 99, vandaar de naam van de vakantiehoeve.

Oorspronkelijk behoorde de hoeve toe aan de aristocratische familie Van Renynghe de Voxvrie maar door erfenis kwam ze in handen van de bekende familie Van Merris en op 4 oktober 1901 werden de hoeve en bijhorende gronden verkocht aan het echtpaar Benoit Rosseel – Pieters. Daardoor kwam de hoeve in de handen van de familie Rosseel, waarvan de huidige eigenaars nog steeds de afstammelingen zijn. Dit echtpaar had reeds in 1881 de hoeve in pachtgebruik over  genomen  van een oom diehier omstreeks 1856 hier aan landbouw deed. In die periode werkten er twee knechten en een meid op de hoeve.  Van omstreeks die tijd dateren ook de twee waterpoelen, een bij de ingang van het erf en een opzij van de stallingen, waar thans de vakantiewoning is.

Het gezin Rosseel – Pieters  had zeven kinderen, waarvan in 1898, Julien, de jongste, geboren werd. In 1927 erft hij als enige nog levende zoon de hoeve. Hij was blijkbaar een pientere gast, die zicht had op de uitbreiding van het landbouwbedrijf. Van de eens zo uitgestrekte bossen ten westen van Poperinge, blijft thans minder dan de helft over. De laatste grote ontbossing greep plaats kort voor en tijdens de tweede wereldoorlog. Daardoor kwam er heel wat landbouwland beschikbaar voor de teelt. Omstreeks die periode startte men op de hoeve ook met de hoppeteelt. De hoppe werd toen geleid langs houten steigers en vormde als het ware kapellen. Het is pas vanaf de vijftiger jaren dat metalen draden werden gebruikt om de hoppeplanten naar boven te leiden.

In het gezin Julien Rosseel – Sohier werden drie zonen geboren, waarvan  Maurice, verder op de hoeve bleef werken met zijn  vader Julien, tot hij in 1958 de hoeve overnam. Op dat ogenblik waren er zes koeien van het Westvlaams roodras en zes stuks jongvee, zes zeugen , achttien biggen en 300 legkippen. Bij de opkomst van de legbatterijen werd met het kweken van kippen gestopt. Het voornaamste product was echter wel de hoppe. Er was de uitrusting op de velden en op de hoeve zelf bevonden zich de asten om de hop te drogen. Dat bracht in die tijd heel veel werk met zich mee. In de winter had men het voorbereidend werk op de velden, in de lente het leiden van de ranken, en in de nazomer was er de oogst of “de plok” zoals dat hier genoemd wordt. Daarvoor waren er veel handen van doen en dus werden er seizoenarbeiders aangetrokken om de hoppebellen manueel te plukken. Daarvoor werden mannen, vrouwen en dikwijls ook ganse gezinnen geronseld uit naburige regio’s. Op de hoeve Rosseel kwamen er zo elk jaar van begin tot eind september een zestigtal gelegenheids- arbeiders werken. Deze mensen moesten zowel een slaapplaats als eten krijgen, en dus werd er duchtig gekookt en sliepen de “vremde plokkers” op de zolders van het woonhuis.

In 1960 werd een plukmachine aangekocht omdat het areaal overal moderniseerde, en nu waren er gedurende de drie weken in september maar een zestiental arbeiders meer nodig. De hoppe werd iedere dag gedroogd in de asten, waarvan men in de grote schuur nog steeds de verluchtingsgaten kan zien. Daarna werd ze per soort op de zolder van de stallingen, waar nu de vakantiewoning is, uitgegoten. In de winter werd de hoppe gezakt in balen van 50 kg om daarna verkocht te worden. Halverwege de jaren 1970 ging de verkoop van de hoppe achteruit en heel wat hoppetelers hielden het voor bekeken omdat het niet meer rendabel was en men niet wilde moderniseren. In 1992 ging hij op rust. Intussen was zijn dochter Lena gehuwd met Hubert Sampers, die een landbouwbedrijf uitbaatte in Oostvleteren. Zij gebruikten de hoeve, de akkers en de weilanden. Op het einde van het eerste decennium van deze eeuw  kwamen de tweede zoon Dominiek en zijn echtgenote Els Vangheluwe er wonen. Zij kochten de hoeve en gebruiken ze nu enkel als woning. Het gezin heeft twee zoontjes: Astor en Einar Sampers. Gezien ze de oorspronkelijke gebouwen van de hoeve niet wilden laten teloorgaan , en tegelijkertijd wilden inpikken op de stijgende toeristische belangstelling voor de Poperingse hoppestreek , groeide het idee om de stallingen te verbouwen tot een grote vakantiewoning. Na enkele jaren plannen, werden de werken opgestart in 2020 om in 2021 tot dit mooie resultaat te leiden.

In die twee eeuwen is de streek en de hoeve in de Sint-Sixtusstraat 99 veel veranderd, maar het is een plaats die nog steeds blaakt van menselijke bedrijvigheid met zicht op de toekomst. Waar vroeger de mensen met hard labeur hun leven leidden, is er nu tijd en ruimte ontstaan om te genieten van de natuur, de vrije tijd en het rijke culturele, gastronomische en toeristische aanbod van deze regio. Een nieuwe toekomst wenkt voor deze eeuwenoude hoeve.